Wat gedichtjes..

Jouw lach verzacht mijn pijn en neemt mij mee naar prachtige verbeeldingen. Voor even lijkt de pijnlijke waarheid mijn wereld te hebben verlaten. Dromend, verlangend naar meer voel ik de duisternis opkomen. Gebroken kijk ik toe, wetend dat ik machteloos sta, dat ik machteloos ben.

Mezelf kwellend, doch verlicht door jouw kracht en geduld, vraag ik om een mooi eind. Zal jouw einde mooi zijn? Zal ik lachen in plaats van huilen? Zullen mijn tranen niet zout, maar zoet zijn?

Wat is er voor de kwetsbare ziel? Ik heb verdriet, maar waar is mijn genezing? Mijn ziel kan niet loslaten. Het wilt met jou mee, je beschermen voor het kwade, opdat jij in het licht mag zijn.

Verdwaald, verloren.. opzoek naar herinneringen. Maar ik herinner mij geen tranen, ik zie slechts stralende oogjes, ogen die de rust bewaren, ogen die lijken te lachen.

Ik zal je missen, de vreugde die je bracht, de gelukkigheid die je uitstraalde. Jouw zuiverheid kent geen woorden. Dankbaar, dankbaar ben ik god, opdat ik jou heb mogen meemaken, opdat ik jouw naam draag, opdat ik trots ben, trots dat ik jou kleindochter heb mogen zijn.

De tranen zijn gedroogd, het hart verdronken.
Ik hou je vast, knuffel je zacht en fluister wat in je oor.
Moge Allah subhanna wa ta3ala je genezen,
Moge Allah subhanna wa ta3ala je vergeven,
Moge Allah subhanna wa ta3ala je verwelkomen in Jennat al firdouas,
Moge Allah subhanna wa ta3ala je pijn verzachten en je voor altijd doen lachen.

Allah y chefiek, mijn liefste opa.

Mijn hart kent jouw taal, mijn hart kent jouw bestemming.
Ik wens, ik hoop, ik verlang.. naar een wederzien. Opdat we dan voor altijd verenigd zullen zijn.

Inscha’Allah.