Wat gedichtjes..

Wat fijn voelt, steekt en doet pijn.
Datgene dat mooi hoort te zijn, lijkt eng.
Ik stoot je af, daar jij mij aantrekt.

Je pupillen worden groter en met je mooie kijkers
kijk je mij stralend aan, liefde en warmte weerkaatst.
Je houdt me vast, bang me kwijt te raken.
Ik laat los, bang je kwijt te raken.
Zo slap als ik ben, verzwakt door jouw lieve woorden
en je lach die mij apart begroet,
bewonder ik jouw optimisme en vrolijke karakter.

Je bent meer dan alle liefde waard,
maar ik ben bang, bang mijn pure liefde te verliezen.
Zo puur dat 't brandt, in mijn hart en in m'n ogen.

Ik kwets met mijn woorden,
niet wetend dat het slechts woorden zijn die uit angst worden uitgesproken.
Mijn hart is bang te worden achtergelaten, het waardevolle kwijt.

Ik probeer alles tegen te houden, maar met jou om mij heen gaat alles mis.
Mijn adem stokt en verlangt naar jou,
mijn lippen gebaren jouw naam en mijn ogen zoeken jou.

Ik wilde niet, maar kon het niet stoppen, je gaf me vertrouwen en hoop.
En ik? Mezelf afsluitend van alles wat het woord liefde kent,
vraag me af hoe een ezel zich tweemaal aan dezelfde steen kan stoten.

Hoe meer ik tegenstribbel, des te meer ik om jou ben gaan geven.
Mezelf nog proberend wijs te maken dat het nog niet te laat is
er een eind aan te maken,
maar mijn ziel houdt me tegen daar het niet meer zonder jou kan.

Ik zal je kwetsen en daarmee mezelf,
maar mijn hart is zwak mijn liefste.
Ik probeer de liefde te begrijpen,
maar het is als de taal die onuitgesproken is,
onbegrijpelijk, maar ontzettend pijnlijk.

Beschaamd en teleurgesteld verlies ik de controle over mijn gedachtes,
wetend dat ik zó ver ben dat ik vanavond de slaap niet zal vatten.
Je sluit je ogen, kust me en mompelt zachtjes dat je van me houdt
en geen tel later bevind jij je in een diepe slaap.
Slaap lekker mijn liefste en haast geluidloos fluister ik, ik ook van jou.